حرفه خبرنگاری شاید به دلیل حساس بودن ان در حال حاضر در جامعه ایران مورد بی
توجهی و آزار شدیدی قرار گرفت و این مسئله تا انجا پیش رفته که امنیت شغلی را از
بین برده و دیگر حتی نمی شود خبرنگاری را به عنوان یک شغل درجه دو و یا سه
پذیرفت.خبرنگاران در حرفه و شغل خود با درگیری های زیادی دست و پنجه نرم می
کنند.کمبود امکانات ، عدم اطمینان، حقوق کم و کار زیاد و حتی نداشتن بیمه
کوچکترین دغدغه یک خبرنگار است.بسیاری از خبرنگاران تنها به دلیل عشق به این
حرفه و احساس مسئولیت در قبال جامعه این حرفه را دنبال می کنند در صورتی که خود
خوب میدانند این حرفه هیچ آینده شغلی ندارد.هیچ خبرنگاری هنوز نمی داند که فردایی
بهتر از دیروز در انتظارش است یا نه؟
در ایران به دلیل وضعیت موجود هر روز خط قرمز ها پر رنگ تر می شود و این حرفه
شکل واقعی اش کم رنگ تر می شود تا جایی که گاهی این حرفه زیر سورال می
رود.نوشتن گفته های یک مسئول بدون کم و کاست و اجازه نداشتن تجزیه و تحلیل آن
برای بدست اوردن واقعیت، پوشش دادن جلساتی که اطلاع رسانی آن هیچ
سودی برای مخاطب ندارد، بزرگ نمایی های مدیران و مسئولان و اجبار خبرنگار برای
درج انها و موقعیت و شرایط های دیگری که یک خبرنگار و حرفه آن را نشانه می
رود در این زمان است که رعایت الگوی اخلاقی دیگر معنایی ندارد و خبرنگار تنها
میرزا بنویسی می شود که در دربار مسئولان و مدیران خدمت می کند .
پس خبرنگار به واقع خبرنگاری به معنای آن چه در دیگر ملل جهان انجام می شود
رارعایت نمی کنند و تمامی شرایط موجود رعایت اخلاق حرفه ای آن را تحت شعاع خود
قرار می دهد.با وصف شرایط و وضعیت موجود و کمبود هایی که در این حرفه وجود
دارد رسیدن به وضعیت ایده ال خیالی بیش نیست البته نرسیدن به این وضعیت در
حرفه خبرنگاری را تنها نمی توان از سوی جامعه( مخاطب و حاکمیت) دانست بلکه
فرد به عنوان یک خبرنگار هم نیمی از بار این شرایط را به دوش می کشد. عدم
مطالعه، به روز نکردن سطح آگاهی و اطلاعات ، همسو نبودن با جامعه ، کسب درامد
بیشتر از طریق حیات خلوت خبرنگاری که باعث بیشتر شدن فاصله میان آنچه هست و
آنچه باید باشد دلیلی بر این مدعاست که نمی توان با این وضعیت به شرایط
مناسب رسید.
مخاطب یا به معنای واقعی مردم نقش بسیار پر رنگی در ارتقا سطح کاری و حرفه ای
یک خبرنگار دارد به عقیده من به عنوان یک خبرنگار و یا روزنامه نگار در خواست و
انتظار جامعه از کار یک خبرنگار می تواند تاثیر بسزایی در حرفه آن داشته باشد. هر
چه میزان درخواست و اطمینان مردم از یک خبرنگار بالاتر باشد عملکرد آن نیز بهتر
می شود زیرا خود را در قبال این اطمینان و درخواست مسئول می داند .اما شرایط در
مقابل مدیران و مسئولان شکل دیگری به خود می گیرد و کاملا از حیطه حرفه ای و
الگوی اخلاقی خارج می شود. زیرا کار خبرنگار این گونه برای مدیران و مسئولان
معنا پیدا کرده که خبرنگار وظیفه ای جز نوشتن گفته های آنان چه به راست و یا دروغ
ندارد.
این نگاه باید تغییر کند و این عمل جز به دستان خود خبرنگاران امکان پذیر نیست
شاید خبرنگاران خودشان مسئول این نوع دیدگاه از سوی برخی مدیران و مسئولان
هستند و شاید هم ترسی باشد که دیر زمانی است در دل خبرنگاران لانه کرده. برخی
مدیران نقد و انتقاد را بر نمی تابند و تیر عداوت و دشمنی در اضای روشنگری
خبرنگار به سوی او پرتاب می کنند.
ترس حذف شدن ار حرفه خبرنگاراری ، ترس از جاماندن از موقعیت هایی که ممکن
است برای هر فردی پیش آید و یا ترس از باز خواست ها و تهمت هایی که به ناحق
برگردن آویزان می شود .در این زمان است که شاید به وجود صنف ها و یا انجمن هایی
که می تواند نقش حمایتی را برای خبرنگاران بازی می کند در مواقع حساس بی تاثیر
نباشد اما این را همگی خوب میدانیم که افتادن در دامی که برای خبرنگار میچینند محکم
تر از دامی است که برای فردی عادی بافته می شود و رهایی از آن نیز دشوارتر .
سلام . مشکلی که داری برای هرکسی که در اجبار قرار گرفته پیش اومده. من اینو پذیرفتم که این حکومت هرجا باشم و هر شغلی داشته باشم با اجبارهاش و سفارش هاش باهام مقابله میکنه.
پاسخحذفیادت باشه
پاسخحذفاز بین همون ملا بنویس های بی جیره و مواجب درباری هم ممکنه یکی بیهقی بشه و تاریخش هم، تاریخ بیهقی.اونم تو دربار سفاکی مثه مسعود غزنوی.
مهم جهانیه که خود ما می سازیم آرتا
سلام ارتتا جان
پاسخحذفروز خبرنگار بهت تبريك ميگم البته با تاخير مسج داده بودم واست البته.
خبرنگاري شغل سختي شده و واسه خيليا ناامن و هستن كسايي كه براي امنيت از وطن ميرن
رمضان هم مبارك باشه براتون
سلام با " بندرعباس شهر بی دفاع " به روزم نقد و نظر شما گوهر ناسفته مارا سفته می کند
پاسخحذف